Theo Landmann

---

Życiorys

Theo M. Landmann w latach 1921–1922 podjął studia z zakresu malarstwa u Fritza Pfuhle’a na Wyższej Szkole Technicznej Wolnego Miasta Gdańska. Przez cztery semestry miał także okazję być wolnym słuchaczem na wydziale architektury oraz historii sztuki. W 1923 roku kontynuował swoją edukację w berlińskiej państwowej szkole artystycznej (Staatliche Kunstschule Berlin), gdzie był pod opieką takich mistrzów jak Georg Tappert i Philipp Franck. Niestety, z powodu trudnej sytuacji ekonomicznej spowodowanej hiperinflacją, nie mógł dłużej prowadzić swoich studiów.

Po odbyciu praktyki w zjednoczonych południowo-niemieckich warsztatach witrażu i mozaiki (Vereinigten Süddeutschen Werkstätten für Glasmalerei und Mosaik) w Solln pod Monachium, w 1925 roku rozpoczął pracę w zakładzie G. Deppen und Söhne w Osnabrück, gdzie zajmował się malarstwem szkła do 1927 roku. W latach 1928–1929 uczył się pod okiem Jana Thorna Prikkera w Kölner Werkschulen w Kolonii.

Od 1929 roku Landmann działał jako artysta niezależny w Osnabrück. W 1939 roku ożenił się z artystką-ceramik Ruth Kerckhoff. Po przerwie spowodowanej II wojną światową, od 1945 roku wznowił swoją działalność artystyczną, a od 1967 roku pełnił również funkcję nauczyciela sztuki. Zmarł w 1978 roku w wieku 75 lat, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Heger w Osnabrücku.

Twórczość

W 1925 roku, w wieku zaledwie 22 lat, Theo M. Landmann zrealizował swoje pierwsze istotne dzieło, projektując pięć figuratywnych witraży do kościoła św. Antoniego w Gdańsku-Brzeźnie. Jego talent szybko znalazł uznanie, co zaowocowało kolejnymi zleceniami z różnych części Niemiec, głównie dotyczących tematyki sakralnej. Współpraca z takimi architektami jak Dominikus Böhm oraz Theo Burlage przyczyniła się do rozwoju jego kariery artystycznej.

W latach 20. i 30. XX wieku działalność artystyczna Landmanna obejmowała nie tylko witraże, ale również projekty tapiserii oraz fresków, z których wiele wykonał własnoręcznie. Niestety, warsztat artysty ucierpiał w wyniku II wojny światowej, co spowodowało zniszczenie dużej części jego prac.

Po zakończeniu działań wojennych w 1945 roku, zlecenia, które mógł realizować, koncentrowały się na północnych Niemczech. Wskutek tego projektował witraże zarówno dla kościołów, jak i budynków użyteczności publicznej, a także dla klientów prywatnych. Tworzył witraże różnorodne, wykorzystując motywy figuratywne, symboliczne oraz ornamentalne. W procesie twórczym stosował różne techniki, w tym ołowiane oraz szkło trawione, a także witraże szklano-betonowe.

Dzieła

• 1925-1928 – witraże w kościele św. Antoniego w Gdańsku-Brzeźnie,
• po 1925 r. – witraże w kościele Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Pruszczu Gdańskim,
• 1926 – witraże w kościele św. Jakuba w Człuchowie,
• 1928-1929 – freski w kościele św. Antoniego w Pile,
• 1929 – trzy witraże w kościele katolickim św. Bonifacego w Lipsku-Connewitz (architekt: Theo Burlage),
• 1929-1930 – witraże w kościele katolickim św. Franciszka w Schöninghsdorf (architekt: Theo Burlage),
• 1930 – witraże w baptysterium kościoła katolickiego św. Elżbiety w Birken-Honigsessen (architekt: Dominikus Böhm),
• 1931 – cztery witraże „Życie św. Elżbiety” w kaplicy szpitala św. Elżbiety w Lipsku,
• 1937 – sgraffito w kościele św. Brunona w Giżycku,
• 1940 – witraże w kościele św. Anny w Przechlewie,
• 1956-1958 – witraże w kościele katolickim Świętej Rodziny w Rzymie,
• 1967-1968 – witraże szklano-betonowe w ewangelicko-luterańskim kościele św. Tomasza w Bohmte,
• 1971 – witraże w kościele katolickim św. Stefana w Dahme (Holstein),
• 1977 – witraże w kościele katolickim św. Bonifacego w Wittmund.

---

Oceń: Theo Landmann

---