Szkoła Mariacka w Gdańsku

Konstrukcja kamienicy różni się od typowych gdańskich budynków; jej dłuższy bok skierowany jest w stronę ulicy, co skutkuje czwórką okien w elewacji, zamiast wąskiej fasady z wysokim szczytem. W górnej części budynku znajdują się dwie szerokie lukarny, które wieńczą identyczne szczyty. Całość jest udekorowana w manierze niderlandzkiego stylu renesansowego, typowego dla Gdańska z przełomu XVI wieku. Kontrast między jasnym piaskowcem a ciemniejszym tłem ścian wykończonych drobną cegłą, tworzy niepowtarzalną kompozycję wizualną.

Duże okna posiadają eliptyczne łuki górne, co przyczynia się do harmonijnego wyglądu. Każda kondygnacja budynku jest zakończona rzędami kamiennych belek, z ornamentyką geometryczną; wyróżniają się tu dwie płyty, które przedstawiają maszkarony. Szczyty lukarn ozdobione są kamiennymi taśmami ornamentacyjnymi oraz parami wolut i esownic, z górnymi esownicami z głowami orłów. Każdy ze szczytów dominuje przyczółek zakończony elegancką szyszką, co podkreśla wyrafinowany styl budynku. Fryz dzielący szczyty zawiera popiersia wojowników, które nadają całości epickiego charakteru.

Budynek został pierwotnie zbudowany jako siedziba szkoły przy kościele Mariackim (łac. schola mariana) i funkcjonował w tym charakterze aż do 1652 roku. W późniejszych latach został połączony z Nowym Domem Ławy, mieszczącym się przy Długim Targu 43, i spełniał różnorodne funkcje. W XIX wieku zyskał m.in. status biur pruskiej admiralicji, a od 1878 do 1925 roku funkcjonował jako urząd stanu cywilnego.

Po zniszczeniach, jakie przyniósł rok 1945, budynek przeszedł proces odbudowy, który trwał przez wiele lat, a finalizację prac zakończono dopiero w latach 1974-1976. Dzisiaj, od chwili zakończenia odbudowy, budynek jest siedzibą Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki oraz prowadzonej przez nie Galerii „Punkt”, stając się ważnym punktem na kulturalnej mapie Gdańska.