Albert Kapicki

Kapicki był synem Jakuba, robota gdańskiego, oraz Renaty z Dybalskich. W Gdańsku uczęszczał do Gimnazjum Miejskiego, gdzie korzystał ze stypendium socjalnego. W 1859 roku, po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, spędził pół roku u Donimirskich w Cygusach koło Sztumu. Tam doskonalił swój język polski jako nauczyciel domowy. Następnie kontynuował naukę w seminarium duchownym w Pelplinie, gdzie 4 kwietnia 1863 roku przyjął święcenia kapłańskie.

Kapłańską karierę rozpoczynał jako wikariusz w różnych parafiach, takich jak Tczew, Kościerzyna oraz Tuchola. W 1869 roku przez krótki czas zarządzał parafią w Biskupicach. W listopadzie tego samego roku objął stanowisko proboszcza w Brzoziu Lubawskim, gdzie pełnił tę funkcję przez ponad czterdzieści lat, przechodząc na emeryturę w czerwcu 1910 roku.

Pod jego przewodnictwem, w latach 1872–1874, w Brzoziu Lubawskim zbudowano nowy kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela, który został konsekrowany 8 listopada 1874 roku przez biskupa pomocniczego chełmińskiego, Jerzego Jeschkego. Kapicki zadbał o to, aby świątynia była odpowiednio wyposażona w stacje Drogi Krzyżowej oraz niezbędny sprzęt liturgiczny. Dodatkowo, w 1878 roku powołał do życia Apostolstwo Modlitwy.

Kapicki był również zaangażowany w działalność Towarzystwa Czytelni Ludowych, pełniąc rolę bibliotekarza oraz lokalnego inspektora szkół ludowych. Jego działalność była uważnie obserwowana przez pruskie władze, które podejrzewały go o wspieranie polskich dążeń narodowościowych.

W 1910 roku przekazał opiekę nad parafią ks. Leonowi Kiedrowskiemu-Loewe, który, mimo swojej popularności w regionie, mógł jedynie pełnić obowiązki administratora z powodu oporu ze strony pruskich władz. Po przejściu na emeryturę Kapicki osiedlił się w Lubawie, w Zakładzie Sióstr Miłosierdzia. W 1913 roku, z okazji 50-lecia swojego kapłaństwa, otrzymał tytuł radcy duchownego. Zmarł 3 kwietnia 1919 roku w Lubawie.