Władysław Zawistowski (pisarz)

---

Życiorys

Władysław Zawistowski pochodzi z rodziny, która ma korzenie w Wilnie. Jest synem Stanisława Zawistowskiego (1919-1990), który pełnił rolę profesora nauk medycznych, a także był żołnierzem Armii Krajowej i więźniem łagrów radzieckich. Jego matka, Helena, z d. Hajdukiewicz (1922-2021), była doktorem nauk medycznych oraz pisarką.

Władysław ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku oraz filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. W drugiej połowie lat 70. angażował się w formację poetycką Nowa Prywatność, będąc członkiem grupy Wspólność. Był długoletnim kierownikiem literackim „Teatru Wybrzeże” w latach 1977–1991. W latach 1993-1996 pełnił funkcję prezesa Oddziału Gdańskiego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Zawistowski stworzył wiele książek poetyckich, sztuk teatralnych oraz powieści. Jego twórczość krytyczna i publicystyczna była publikowana w takich pismach jak „Gazeta Wyborcza”, „Życie Warszawy”, „Polityka”, „Dialog”, „Teatr”, „Życie Literackie”, „Literatura”, „Odra”, „Punkt”, „Autograf”, „Tytuł”, „Topos” i licznych innych periodykach. Razem z Jerzym Limonem przetłumaczył dwa dramaty Szekspira: Troilusa i Kresydę (1990) oraz Antoniusza i Kleopatrę (1992), a także utwory innych pisarzy elżbietańskich, takich jak Middleton czy Philip Massinger.

Wspólnie z Jerzym Limonem założyli Fundację Theatrum Gedanense, która organizuje wiele wydarzeń kulturalnych, w tym Gdański Festiwal Szekspirowski. Sztuki teatralne i przekłady Zawistowskiego były wystawiane na scenach wielu teatrów, w tym Teatru „Wybrzeże” w Gdańsku, Teatru Kameralnego w Sopocie, Teatru Współczesnego w Szczecinie, Teatru Polskiego w Szczecinie, Teatru im. Słowackiego w Krakowie, Teatru Nowego w Poznaniu, a także Teatru Nowego w Łodzi. Wystawiane były również w teatrze telewizji, w reżyserii takich twórców jak Izabella Cywińska, Krzysztof Babicki, Mikołaj Grabowski, Tadeusz Nyczek, Ryszard Major oraz Marek Okopiński.

Wraz z Anną Czekanowicz stworzył serial radiowy „Ulica Kwietna” (1996–1998) dla Radia Gdańsk, a także, na własną rękę, wiele innych słuchowisk oraz programów telewizyjnych. Zawistowski obecnie pełni funkcję dyrektora Departamentu Kultury w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Pomorskiego oraz zasiadał w radzie Muzeum Gdańska w kadencji 2018–2021.

Artysta został przedstawiony na obrazie „Ostatnia Wieczerza” autorstwa Macieja Świeszewskiego, gdzie ukazany jest jako jeden z apostołów.

Nagrody

Władysław Zawistowski jest uznawany za znaczącą postać w dziedzinie literatury, a jego osiągnięcia zostały docenione poprzez liczne nagrody.

Jednym z ważniejszych wyróżnień, jakie otrzymał, jest Nagroda Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis”, przyznana mu w roku 2004.

Bibliografia twórczości

W twórczości Władysława Zawistowskiego znajduje się wiele interesujących dzieł, które obejmują różnorodne gatunki literackie. Jego prace poetyckie obejmują następujące tomy:

• Czyli ja (Warszawa 1976),
• Płonące biblioteki (Gdańsk 1978),
• Ptak w sieci dalekopisu (Gdańsk 1980),
• Geografia (Kraków 1983),
• Powitanie jesieni (Kraków 1987),
• Ciemna niedziela. Wiersze i poematy wybrane (Kraków 1993).

W obszarze dramaturgii Zawistowski napisał wiele sztuk, z czego najbardziej znane to:

• Wieloryb (1979),
• Podróż do krańca mapy (1980–1996),
• Wysocki (1983),
• Stąd do Ameryki (1988),
• Farsa z ograniczoną odpowiedzialnością (1993),
• Było sobie kiedyś miasto (1994) – na podstawie prozy Güntera Grassa,
• Żyj, Danielu (1996),
• Historie zakulisowe (według Antoniego Czechowa) (1999).

Pod pseudonimem Witold Biengo Zawistowski wydał również powieści:

• Bardzo długi czerwiec,
• Serce w klatce,
• Gwiazdy spadają w sierpniu.

W jego dorobku literackim znajdują się także inne niezwykłe prace, jak leksykon pt. Kto jest kim w „Trylogii” Henryka Sienkiewicza.

---

Oceń: Władysław Zawistowski (pisarz)

---