Leon Lendzion

---

Życiorys

Leon Lendzion urodził się w rodzinie Antoniego, który był przedwojennym liderem Polonii gdańskiej oraz posłem do Volkstagu, i Berty z domu Wiegland, która zmarła w 1968 roku. W rodzinie tej znalazł się również jego starszy brat Maksymilian, który żył w latach 1914–1993, oraz młodsza siostra Łucja, żona Bellinga, która zmarła w 1998 roku.

Leon rozpoczął swoje nauki w Gimnazjum Polskim Macierzy Szkolnej w Gdańsku, gdzie w 1936 roku uzyskał świadectwo maturalne. Następnie zapisał się na studia na gdańskiej Politechnice Gdańskiej, jednak zaledwie kilka miesięcy później, w lutym 1939 roku, został wraz z innymi polskimi studentami wypędzony z uczelni.

1 września 1939 roku, w obliczu wybuchu II wojny światowej, Leon, w towarzystwie swojego brata i ojca, został aresztowany przez władze niemieckie. Po aresztowaniu trafił do obozów koncentracyjnych, takich jak Stutthof, gdzie przebywał od 1939 do 1940 roku, oraz Sachsenhausen, od 1940 do 1945 roku. W trakcie ewakuacji obozu udało mu się zbiec i w maju 1945 roku wrócił do swojego rodzinnego Gdańska.

Po zakończeniu wojny kontynuował swoje studia na Politechnice Gdańskiej, kształcąc się w dziedzinie budownictwa lądowego, które ukończył w 1948 roku, zdobywając tytuł magistra inżyniera. W swojej karierze zawodowej pracował w Urzędzie Morskim w Gdyni, a od 1950 do 1978 roku był związany ze Stocznią Gdańską, aż do przejścia na emeryturę.

Wzorem swojego ojca, Leon aktywnie angażował się w działalność społeczną. Był członkiem sekcji byłej Polonii w Towarzystwie Przyjaciół Gdańska oraz Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych. Od 1948 do 1954 roku pełnił funkcję radnego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. W latach 1961–1972 był posłem na Sejm jako niezależny. Ponadto, od 1973 do 1976 roku zasiadał w Wojewódzkiej Radzie Narodowej i był członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu od 1971 do 1983 roku. Był także wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu FJN oraz wiceprzewodniczącym zarządu wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Po przejściu na emeryturę, Leon zajął się działalnością na rzecz pojednania polsko-niemieckiego. Utrzymywał kontakt z niemieckimi organizacjami, takimi jak Aktion Sühnezeichen (Akcja Znaki Pokuty) oraz Zeichen der Hoffnung (Znaki Nadziei). Dzielił się z młodymi Niemcami swoim doświadczeniem wojennym, opowiadając o obozach oraz cierpieniach w czasie holokaustu.

W lipcu 1987 roku Leon Lendzion został uhonorowany wpisem do Księgi Honorowej Zasłużonych dla Ziemi Gdańskiej. Jego żoną była Helena z domu Mionskowska, która żyła w latach 1923–2015, a wspólnie mieli syna Wojciecha, który zmarł w 2015 roku. Leon Lendzion zmarł w Gdańsku i został pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu Oliwskim, w kwaterze 9-1-5.

Ordery i odznaczenia

Leon Lendzion był osobą, która otrzymała szereg prestiżowych wyróżnień za swoje zasługi i wkład w rozwój kraju. Poniżej znajduje się lista jego najważniejszych odznaczeń:

• krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• krzyż Oświęcimski (1985),
• srebrny krzyż zasługi (23 czerwca 1955),
• medal Rodła (1986),
• złoty medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej”,
• medal Księcia Mściwoja II (1999),
• odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Stoczniowiec PRL”.

---

Oceń: Leon Lendzion

---