Enoch Seeman (starszy)

Ojcem Enocha był malarz Issac Seeman, który był potomstwem flamandzkich menonitów (1640-1730). Issac Seeman znany był z tworzenia akwafort i miedziorytów, jednak Enoch przerósł jego umiejętności, kształcąc się w pracowni swojego brata, Isaaca, w Elblągu. W międzyczasie odbył również podróże artystyczne, które na pewno wzbogaciły jego warsztat.

W 1680 roku Enoch Seeman powrócił do Elbląga, gdzie został przyjęty do zgromadzenia menonitów. W 1683 roku osiedlił się w Gdańsku, a 5 grudnia tego samego roku poślubił Susannę Ordonn, z którą miał siedmioro dzieci. Po zaprezentowaniu swoich prac malarskich zyskał status artysty malarza, co umożliwiło mu tworzenie portretów poza gildią i prowadzenie lekcji rysunku oraz malarstwa.

Między 1683 a 1698 rokiem piastował funkcję malarza miejskiego, lecz konflikt z Georgiem Hansenem, starszym zboru, wpłynął na jego dalszą karierę. Hansen oskarżył go o to, że jako malarz miejski kontynuuje malowanie portretów. Enoch bronił się, wskazując, że wielu pejzażystów również bez pozwoleń realizuje swoje artystyczne wizje, co nie budzi sprzeciwów. Pierwotnie sprawa nie została rozstrzygnięta, a Enoch Seeman kontynuował malowanie zarówno lokalnych pejzaży, jak i portretów.

Jednak w 1697 roku, po publikacji zatytułowanej „Offenbahrung und Bestraffung des Gergen Hansens Thorheit”, Hansen nałożył na Enocha zakaz wykonywania portretów oraz wprowadził cenzurę jego twórczości. W reakcji na te wydarzenia Enoch Seeman zrezygnował z tytułu malarza miejskiego i przeniósł się do Warszawy, gdzie zdobył miejsce na dworze królewskim Augusta II Mocnego.

W 1704 roku Enoch wyruszył do Londynu, zabierając ze sobą swojego syna Enocha. Od tego momentu dalsze losy artysty są dla nas nieznane, co czyni jego biografię jeszcze bardziej intrygującą.