Ottilie von Goethe

---

Życiorys

Otylia von Goethe, urodzona w rodzinie o szlacheckich korzeniach, miała ojca, pruskiego oficera barona Wilhelma Juliusa von Pogwisch, który pochodził ze szlachty holsztyńskiej. Jej matka Henriette była hrabianką von Henckel-Donnersmarck. W rodzinnym majątku, którym zarządzał ojciec, w pobliżu Gierdaw i współczesnej gminy Górowo Iławeckie, z biegiem lat zaszły dramatyczne zmiany. Po utracie tych dóbr, jego teściowa, hrabina Henckel von Donnersmarck, interweniowała w 1802 roku, co doprowadziło do rozwodu. Henriette, wraz z córkami, Otylią i Ulryką (Ulrike), przeniosły się do Weimaru w 1809 roku, gdzie dzięki matce Otylia zdobyła posadę damy dworskiej u wielkiej księżnej Luise.

Obydwie córki miały możliwość kształcenia się w warunkach domowych, gdzie uczyły się języka francuskiego i angielskiego. Dzięki statusowi dam dworskich mogły uczestniczyć w dworskich uroczystościach. Otylia, ładna i zdolna muzykalnie, z niebieskimi oczami i ciepłym głosem alt, zwróciła na siebie uwagę Augusta, syna wielkiego poety Goethego. W 1817 roku, po zawarciu małżeństwa, zamieszkali w świeżo urządzonym mansardowym mieszkaniu w domu Goethego w Weimarze.

W ciągu kolejnych piętnastu lat Otylia, jako kreatywna pani Goethe, pełniła rolę organizatorki życia towarzyskiego, które krążyło wokół starszego Goethego. Pomagała mu w jego artystycznych przedsięwzięciach oraz dbała o niego podczas jego ciężkiej choroby. W 1829 roku zainicjowała wydanie czasopisma literackiego Chaos, którego pierwszy numer pojawił się we wrześniu tegoż roku. Otylia była zarówno wydawcą, jak i kluczowym członkiem redakcji, w której skład weszli James Patrick Parary, radca dworu Frédéric Soret oraz dr Johann Peter Eckermann.

Niestety, w 1830 roku jej mąż August zmarł w Rzymie, gdzie został pochowany. Dwa lata później, w 1832 roku, zmarł również Johann Wolfgang Goethe. Testament teścia był dla Otylii zaskoczeniem, gdyż pozostawił jej swoje nieruchomości, m.in. dom i ogród, jak również sprzęty oraz srebra. Z dochodów uzyskanych z jego dzieł ustanowił rentę dla Otylii oraz jej synów. Jednakże w przypadku jej ponownego zamążpójścia, renta była automatycznie wstrzymywana, co skutecznie blokowało jej możliwość zawarcia nowego małżeństwa.

Po śmierci swojego teścia Otylia stanęła w obliczu finansowych wyzwań, musiała spłacać pozostałe długi, co wprowadziło ją w poważne trudności materialne. Jej dramatyczna sytuacja została ujęta w tytule jednego z jej utworów, zatytułowanym Żebraczka z Weimaru (niem. Die Bettlerin von Weimar). W kolejnych latach Otylia dużo podróżowała, spędzając również czas w Wiedniu. Po powrocie do Weimaru zaangażowała się w upowszechnianie spuścizny swojego teścia, Goethego, wraz z synami.

---

Oceń: Ottilie von Goethe

---