Kościół św. Walentego w Gdańsku

---

Historia

Kościół św. Walentego w Gdańsku ma długą i bogatą historię, która sięga przełomu XIV i XV wieku, kiedy to został wzniesiony przez zakon cystersów. Powstał on w miejscu wcześniejszej świątyni, która została zniszczona w trakcie wojny trzynastoletniej. Z biegiem lat, budowla była kilkakrotnie odbudowywana, co jest widoczne w różnorodności użytych materiałów – dolna część murów wykonana jest z kamienia, natomiast górna z cegły.

W 1831 roku po kasacie zakonu, kościół został przekazany księżom diecezji chełmińskiej. W okresie połowy XIX wieku, świątynia przeszła remont, w trakcie którego wmurowano w jej zewnętrzną ścianę sześć gotyckich kafli. Kafle te przeniesiono następnie do wnętrza i wkomponowano w nowy ołtarz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, który nawiązuje do baroku i znajduje się we wnęce prawej ściany kościoła.

Warto podkreślić, że kościół przetrwał II wojnę światową, zachowując nie tylko swoją strukturę, ale także zabytkowe wyposażenie. W prezbiterium znajdują się trzy ołtarze, które pochodzą z XVIII wieku. Ołtarze boczne są poświęcone Matce Bożej Brzemiennej oraz św. Michałowi Archaniołowi.

W ołtarzu głównym można znaleźć barokowe obrazy przedstawiające św. Materna i św. Walentego, a podobne wizerunki świętych zdobią również barokową ambonę, gdzie umieszczone są figury apostołów. Organy, które mają 12 głosów i ponad 700 piszczałek, zostały zbudowane około 1850 roku. Na balustradzie chóru konserwator Jadwiga Wilga-Steyer odkryła malowidła w stylu barokowym, które przedstawiają postacie świętych.

---

Oceń: Kościół św. Walentego w Gdańsku

---