Kościół św. Ducha w Gdańsku

---

Historia

W XIV wieku, w rejonie pomiędzy ulicami U Furty oraz Tobiasza, powstała gotycka kaplica, która stała się ważnym elementem architektonicznym tej okolicy. Jej wnętrze zdobiło dekoracyjne sklepienie gwiaździste, które nadawało miejscu wyjątkowy charakter. W 1357 roku do kaplicy został przeniesiony szpital, co wzmocniło znaczenie tej lokalizacji.

W XV wieku miała miejsce istotna rozbudowa obiektu. Do istniejącej kaplicy dobudowano nawę kościelną, co skutkowało przekształceniem jej w prezbiterium nowego kościoła pod wezwaniem św. Ducha. Dach nowego obiektu zwieńczono sygnaturką, której wysoki spiczasty hełm dominował wśród okolicznej zabudowy. W tym czasie budynek szpitalny był ściśle połączony z nawą kościoła, co ułatwiało dostęp do duchowej opieki dla pacjentów.

Południowa ściana kościoła wyróżniała się ostrołukowymi oknami, natomiast północna strona budynku otwierała się na przyległą od północy salę szpitalną za pośrednictwem pięciu arkad. Dzięki temu, chorzy mogli uczestniczyć w nabożeństwach bezpośrednio z wnętrza szpitala, co było praktycznym rozwiązaniem wówczas.

Od 1557 roku kościół przeszedł w ręce protestantów, co miało wpływ na jego dalsze losy. W połowie XVII wieku, po rozbiórce budynku szpitalnego, kościół św. Ducha stał się wolnostojącą budowlą. Zamurowano arkady, a okna w nawie północnej zostały przebite, co zmieniło jego pierwotny wygląd.

Niestety, w 1807 roku doszło do pożaru, w wyniku którego spłonęła sygnaturka, a sytuacja budynku uległa dalszym pogorszeniom. W 1945 roku zniszczeniom uległa więźba dachowa oraz wystrój wnętrza kościoła. Po zakończeniu II wojny światowej, obiekt został częściowo odrestaurowany, jednak stracił sakralny charakter. Obecnie pełni funkcje szatni na parterze oraz sali gimnastycznej na piętrze nowo wybudowanej szkoły podstawowej.

---

Oceń: Kościół św. Ducha w Gdańsku

---