Góra Pięciu Braci

---

Położenie

„Wzgórze to ulokowane jest na południowej części parku, razem z Górą Glinianą oraz Górą Łez tworzy pradolinę Potoku Oruńskiego, w obrębie której zlokalizowany jest Park Oruński. Znajduje się na terenie zespołu o nazwie Dolina Potoku Oruńskiego.

Od północnego wschodu wzgórze charakteryzuje się względnie stromymi zboczami. Natomiast od południowej strony, zaczyna się ciąg nieco niższych wzniesień, które rozciągają się aż po Maćkowe. Zachodnia część wzgórza z kolei znajduje się nad większym stawem w Parku Oruńskim. Teren ten porasta gęsty las starych drzew, co znacząco utrudnia prowadzenie obserwacji.

Na szczycie tego wzniesienia można dostrzec dwa głazy, które pozostały z dawnych pięciu. Zgodnie z niepotwierdzonymi legendami, miejsce to niegdyś mogło służyć za ośrodek kultu pogańskiego, podobnie jak znajdujące się w pobliżu Wzgórza Świętego Wojciecha. Płaski kamień na wierzchołku wzgórza mógł niegdyś pełnić funkcje obrzędowe.

Na południe od wzgórza widnieje Zbiornik Wody Stara Orunia, który jest uznawany za zabytek oraz obszar Natura 2000.

Lodownia

Na północnej stronie wzgórza znajduje się unikalne wejście do lodowni, która została wydrążona w XVII wieku. Przejście prowadzące do tego interesującego obiektu zbudowane jest z drobnej żółtej cegły, co nadaje mu niezwykłego charakteru. Wnętrze lodowni, czyli hala, w skład której wchodzi, została skonstruowana z polnych kamieni, co stanowi przykład dawnych technik budowlanych.

Obecnie to wejście jest zakratowane, co może uniemożliwiać swobodny dostęp do środka, oraz niestety, sam obiekt jest zanieczyszczony warstwą opadłych liści, co wskazuje na potrzebę jego konserwacji oraz ochrony.

Legenda

Legenda, dobrze znana mieszkańcom Oruni, ma swoje korzenie w czasach przedwojennych. Spisana przez prof. Jerzego Sampa, mówi, że na wzgórzu, znanym w okresie schyłku pogaństwa jako Dębowa Góra, żyło pięciu braci, którzy byli niezwykle zamożnymi właścicielami Oruni. W warowni na szczycie wzgórza trzymali w głębokiej tajemnicy swoją siostrę, Oranę, odizolowaną od całego świata.

Bracia prowadzili nocne napady na kupców, którzy podróżowali po pobliskim trakcie do Gdańska, gromadząc w ten sposób swoje bogactwa. Pewnej nocy Orana, ciekawa poczynań swoich braci, postanowiła ich podpatrzeć i wówczas odkryła ich niecne plany. Pełna przerażenia uciekła do Gdańska, gdzie wstąpiła do zakonu.

Latami Orana wspinała się po ścieżkach duchowych, w końcu awansując na przełożoną zakonu. Intrygujący przypadek sprawił, że pewnego dnia wyruszyła z mnichem do Starogardu, aby odebrać cenną relikwię. Jednak w trakcie tej podróży spotkała swoich braci, którzy nie rozpoznali jej. Niestety, w emocjonalnym szale, zostaje postrzelona z kuszy. W chwili śmierci zamarła, gdyż rozpoznała swoich bliskich.

Wstrząśnięci bracia nie byli w stanie znieść swojej winy. Podróżujący z Oraną zakonnik, z szacunku dla ich siostry, nałożył na nich pokutę, która polegała na wtoczeniu na szczyt wzgórza pięciu głazów, tworzących krąg w jej podnóżu. Na przeciwległym wzniesieniu zostali zmuszeni do wydrążenia grobowca, w którym złożyli Oranę oraz wszystkie jej kosztowności. Wysiłek, by wznieść głazy na szczyt obecnej Góry Pięciu Braci, okazał się nadludzki i bracia za to zapłacili najwyższą cenę – własnym życiem. Ludzie z okolicy pochowali ich pod głazami.

---

Oceń: Góra Pięciu Braci

---