Egmont Zechlin

W 1916 roku Zechlin odniósł ciężkie rany, w wyniku których stracił lewą rękę. Po ukończeniu matury i służbie wojskowej na froncie w Macedonii, rozpoczął pracę jako korespondent wojenny. To doświadczenie umożliwiło mu bycie świadkiem dramatycznych wydarzeń historii, takich jak rewolucja z 1918 roku oraz powstanie Spartakusa.

W 1919 roku postanowił rozwijać swoją pasję do historii, zaczynając studia w Berlinie oraz Heidelbergu. Jego akademicka droga nabrała rozpędu, gdy został asystentem znakomitego profesora Hermanna Onckena. Znalazłszy się na ścieżce naukowej, habilitował się na podstawie pracy poświęconej Bismarckowi. Jego prace wkrótce zyskały uznanie, a w 1931 roku otrzymał prestiżowe stypendium Rockefellera, które umożliwiło mu podróż do Stanów Zjednoczonych oraz Azji Wschodniej, gdzie naocznie obserwował japoński najazd na Mandżurię.

W późnych latach 30. Zechlin pracował na uczelniach w Marburgu, Hamburgu, Lizbonie oraz Berlinie, koncentrując się na badaniach dotyczących historii krajów zamorskich. Dzięki temu zyskał pewną niezależność w zamanifestowanie swojej twórczości, nawet w trudnych czasach nazizmu. W tym okresie zawiązał bliską przyjaźń z krytykami reżimu hitlerowskiego, takimi jak Arvid Harnack oraz jego żona Mildred.

Po zakończeniu II wojny światowej związał się z Uniwersytetem w Hamburgu, gdzie miał zaszczyt stworzyć „Hans-Bredow-Institut für Rundfunk und Fernsehen”. Na początku lat 60. stał się kluczową postacią w kontrowersjach dotyczących polityki Niemiec przed I wojną światową oraz w jej czasie, wywołanych publikacjami Fritza Fischera. Zmarł w Selent, osiągając wiek 97 lat, pozostawiając po sobie znaczący dorobek naukowy oraz wybitny wkład w historiografię niemiecką.