Wojciech Słodkowski

---

Działacz opozycji w PRL

Wojciech Słodkowski, od 31 sierpnia 1980 roku w Łodzi, nawiązał bliskie kontakty ze środowiskiem KSS „KOR”, w tym z Tomaszem Filipczakiem oraz Witoldem Sułkowskim. W okresie od września 1980 do lutego 1982 był członkiem redakcji lokalnych niezależnych pism „Solidarność z Gdańskiem”. Jego żona, Halina Słodkowska, zajmowała się tworzeniem makiet dla tego pisma. W latach 1980-1981 Słodkowski współpracował z Centrum Kulturalno-Informacyjnym „Solidarności” przy KZ NSZZ „Solidarność” w Zakładach Przemysłu Bawełnianego im. J. Marchlewskiego w Łodzi, a także był członkiem ogólnopolskiej Komisji Pism Związkowych oraz aktywnym działaczem Klubu Myśli Politycznej przy CKI „S”. Jego artykuł został opublikowany w „Pulsie” w numerze 9–10 (IX–XII) 1981. Był również asystentem reżysera Adama Sobolewskiego w realizacji filmu dokumentalnego „Grudzień”, który dotyczył wydarzeń na Wybrzeżu w 1970 roku.

Wojciech Słodkowski zdołał uniknąć internowania w pierwszych dniach stanu wojennego. Jednakże od 13 grudnia 1981 do 20 lutego 1982 roku funkcjonował w podziemiu. Współzałożył Międzyzakładowy Komitet NSZZ „Solidarność” wraz z Jerzym Dłużniewskim, Klemensem Zbrońskim, Anną Błaszczyk oraz Maciejem Maciejewskim. Współpracował także z Wiesławem Maciejewskim oraz Waldemarem Omiecińskim, i brał aktywny udział w redakcji numerów 8, 9 i 10 łódzkiego pisma podziemnego „Solidarność Walcząca”. Wydawał również dwa numery „Solidarności z Gdańskiem” (36 i 37).

Po kilku miesiącach spędzonych w ukryciu, został aresztowany 20 lutego 1982 roku. Został skazany przez Sąd Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy na trzy lata więzienia, zgodnie z Dekretem o stanie wojennym. Kara odbywał w zakładach karnych w Inowrocławiu i Potulicach. W czasie pobytu w więzieniu redagował pismo „Pilnik” oraz współpracował z Krzysztofem Dowgiałłą i Ryszardem Puszem. Został zwolniony 29 lipca 1983 roku na mocy amnestii.

Po wyjściu na wolność Wojciech Słodkowski nie miał pracy i przez pewien czas pracował dorywczo jako stolarz. W latach 1983–1989 współpracował z „Biuletynem Łódzkim”, gdzie pisał artykuły oraz wstęp do broszury Józefa Śreniowskiego „List z ulicy Smutnej” pod pseudonimem. W 1987 roku w Niemczech nawiązał kontakty z Anną i Bogdanem Zmorzyńskimi, którzy byli przedstawicielami „Solidarności” w Hamburgu. Na Zachodzie reprezentował redakcję „Biuletynu Łódzkiego”, przywożąc do Polski fundusze na działalność w podziemiu. Od 1989 roku jest członkiem Łódzkiego Towarzystwa Inicjatyw Społecznych.

III Rzeczpospolita

W latach 1989-1992 Wojciech Słodkowski związany był z redakcjami takich gazet jak „Dziennik Łódzki”, „Gazeta Wyborcza” oraz „Głos Poranny”. Od 1992 roku rozpoczął pracę w łódzkim oddziale Telewizji Polskiej, gdzie prowadził wiele programów, w tym „Magazyn edukacyjny”, „Polityka w regionie”, „Tydzień w Łodzi”, „Łódzki Klub Parlamentarny” oraz „Łódzkie Forum”.

Wraz ze Stanisławem Łukawskim, Słodkowski był pomysłodawcą corocznej kwesty na rzecz ratowania zabytków najstarszej łódzkiej nekropolii – cmentarza przy ul. Ogrodowej. Jego zaangażowanie doprowadziło do zorganizowania 18 kwesty, z czego ostatnia odbyła się, gdy odszedł.

Od roku 2000 Wojciech Słodkowski pełnił funkcję wykładowcy w Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi, która w 2009 roku została przekształcona w AHE. Na tym kierunku uzyskano najwyższą w Polsce ocenę od Państwowej Komisji Akredytacyjnej. Słodkowski był również wychowawcą wielu dziennikarzy oraz przedstawicieli mediów.

W dniu 17 kwietnia 2013 roku w łódzkiej AHE odsłonięto tablicę pamiątkową ku czci Wojciecha Słodkowskiego, znanego wykładowcy oraz dziennikarza TVP Łódź. Natomiast 16 września 2013 roku, przy II Liceum Ogólnokształcącym w Sanoku, gdzie Słodkowski współtworzył obozy dziennikarskie, także uczczono jego pamięć.

Wojciech Słodkowski był ojcem dwóch synów: Jędrzeja, który jest dziennikarzem kulturalnym w „Gazecie Wyborczej”, oraz Antoniego, reportera agencji Reutersa w Tokio, który od 2015 roku kieruje biurem tej agencji w Birmie.

---

Oceń: Wojciech Słodkowski

---