Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Gdańsku

Początkowo budynek ten pełnił rolę kaplicy szpitalnej, która powstała w drugiej połowie XIX wieku dzięki inicjatywie Felicitas Tietz, będącej znaczącą donatorką, która posiadała niezwykłe zdolności w pozyskiwaniu funduszy. W dniu 26 sierpnia 1857 roku wmurowano kamień węgielny, który został przywieziony z rzymskich katakumb. Prace budowlane zakończyły się w 1860 roku, a ich nadzór sprawował projektant Juliusz August Licht.

Choć świątynia została zbudowana jako kaplica szpitalna, jej drzwi były również otwarte dla mieszkańców Dolnego Miasta, którzy chętnie uczestniczyli w nabożeństwach. W 1894 roku, w celu zaspokojenia rosnącego zainteresowania, kaplica przeszła istotną rozbudowę, która pozwoliła na pomieszczenie około pięciuset wiernych. Kolejny etap rozwoju miał miejsce w 1911 roku, jednak mimo tych wszystkich zmian, zachowany został spójny charakter architektury kościoła.

Po zakończeniu II wojny światowej, kościół przeszedł pod opiekę polskich księży diecezjalnych. Wkrótce usunięto ślady zniszczeń wojennych, a największym wyzwaniem stała się praca duszpasterska w specyficznym środowisku Dolnego Miasta, gdzie frekwencja na mszach świętych początkowo była niewielka. Dopiero dzięki staraniom księdza Franciszka Lądowicza, mieszkańcy zaczęli na nowo interesować się działalnością kościoła. Szczególnie trudna była sytuacja związana z brakiem plebanii, co ograniczało możliwości duszpasterskie.

W 1949 roku świeżo utworzona parafia z siedzibą przy kościółku objęła obszar Dolnego Miasta oraz część Olszynki. Wcześniej kościół pełnił rolę filii parafii św. Mikołaja. Wewnątrz tej urokliwej i pełnej historii świątyni zachowało się wiele neogotyckich elementów wystroju, takich jak: ołtarz główny z figurą Maryi Niepokalanie Poczętej, obraz Miłosierdzia Bożego oraz posąg Najświętszego Serca Pana Jezusa.